Είχα γράψει κάποια πράγματα για τον μύθο του Σουηδικού και Νορβηγικού
σοσιαλιστικού μοντέλου,
για τον μύθο, της μαρξιστικής ερμηνείας της κρίσης,
και τέλος για τον μύθο της κομμουνιστικής “δημοκρατίας”,
Το θέμα είναι, ότι στην Ελλάδα οι μύθοι δεν τελειώνουν ποτέ. Να σας θυμίσω
τη διαφήμιση πριν μερικά χρόνια που έλεγε, “ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα”. Και
που όλοι νομίζαμε ότι απευθυνόταν σε ξένους. Σε υποψήφιους τουρίστες. Και που
τελικά καταλάβαμε ότι απευθυνόταν σε μας. Δυστυχώς το καταλάβαμε μετά την
κρίση. Και πέσαμε από τα σύννεφα.
Θέλω λοιπόν να γράψω κάποια πράγματα, για έναν ακόμη σοσιαλιστικό μύθο. Το
μύθο του “οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, και οι φτωχοί φτωχότεροι”. Αυτός
είναι ένας μύθος γνωστός σε όλους. Παρόλο που όλοι τον έχουν ακούσει, λίγοι
γνωρίζουν ότι είναι ένα κομμάτι της θεωρίας του Μαρξ. Το θέμα με την Μαρξιστική
ιδεολογία, είναι ότι ενώ απαξιώθηκε, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται αποσπασματικά
και προπαγανδιστικά από την αριστερά.
Τι έλεγε ο Μαρξ? Ότι οι καπιταλιστές, θα εκμεταλλεύονται τους εργάτες, θα
τους κλέβουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του μόχθου τους, οδηγώντας τους σε όλο
και μεγαλύτερη εξαθλίωση. Οι φτωχοί θα γίνονται ολοένα και φτωχότεροι. Οι
πλούσιοι, ολοένα και πλουσιότεροι. Μέχρι που θα μείνουν λίγα μονοπώλια, και
τότε θα είναι όλα έτοιμα, για να γίνει η μετάβαση στη σοσιαλιστική οικονομία.
Το σκεπτικό είναι, ότι στο τέλος, θα
μείνει ο κακός καπιταλιστής με το μονοπώλιο του, που θα εκμεταλλεύεται τους
εργάτες και τους καταναλωτές. Γιατί να μην πάρει τη θέση του κακού καπιταλιστή
το κράτος? Τι θα προσφέρει στο κάτω κάτω της γραφής ο κακός καπιταλιστής, που
είναι τόσο πολύτιμο, ώστε να μην μπορεί να τον αντικαταστήσει το κράτος? Τι
άλλο θα μπορεί να προσφέρει στο τελικό στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού,
πέρα από εκμετάλλευση? Ο Μαρξ μάλιστα, θεωρούσε τον καπιταλισμό, τον προθάλαμο
του σοσιαλισμού. Τον προθάλαμο, μέσα στον οποίο θα δημιουργούνταν οι συνθήκες,
για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Δε λέω ότι τα περιγράφει τόσο απλοικά και
παιδιάστικα. Πόσο όμως διαφέρει ο πυρήνας της θεωρίας του, από αυτά που λέω
παραπάνω? Νομίζω πολύ λίγο.
.
Τι κι αν η Κόκα Κόλα δεν έγινε ποτέ μονοπώλιο και εξακολουθούν να υπάρχουν
ένα σωρό εταιρείες που παρασκευάζουν αναψυκτικά? Τι κι αν τόσοι και τόσοι
οικονομικοί κολοσσοί κατέρρευσαν? Τι κι αν τόσοι και τόσοι νέοι επιχειρηματικοί
όμιλοι καταβρόχθισαν άλλους, πολύ παλιότερους από αυτούς? Τι κι αν τα μόνα
μονοπώλια που αντέχουν στο χρόνο, είναι είτε τα κρατικά, είτε αυτά που
απολαμβάνουν την προστασία του κράτους? Τι κι αν το επίπεδο ζωής των ανθρώπων
στις σχετικά ελεύθερες οικονομίες, αντίθετα με τις προβλέψεις του Μαρξ και του
Κεφαλαίου το 1867, δε σταμάτησε ποτέ να ανεβαίνει?
Τι κι αν η Αμερική, λόγω της ελεύθερης οικονομίας της, κατάφερε να γίνει σε
μερικά χρόνια η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη? Τι κι αν η Αμερική, άρχισε να
κατηφορίζει οικονομικά, από τη στιγμή που μετατράπηκε σε μία σχεδόν Ευρωπαική
σοσιαλδημοκρατία? Τι κι αν, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Μαρξ, ο καπιταλισμός
κατάφερε να παράξει πλούτο που δεν είχε παραχθεί από κανένα οικονομικό σύστημα
μέχρι τότε? Τι κι αν, τι κι αν, τι κι αν.....Τέλος πάντων όμως. Είναι πολλά τα
ράμματα που έχω για τη γούνα του Καρόλου, και δεν μπορώ να του τα καρφώσω όλα
τώρα.
Πρέπει να ασχοληθώ με τον παραπάνω μύθο. Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να
καταλάβουμε το κατά πόσο είναι αυτός ένας σωστός ισχυρισμός ή όχι. Συγκρίνοντας
τον πλούτο, στα σπίτια φτωχών ανθρώπων της ίδιας κατηγορίας, στο πέρασμα του
χρόνου. Το σπίτι του Αμερικανού πχ οικοδόμου δηλαδή το 1900, το 1930, το 1960,
το 2010. Το σπίτι μίας καθαρίστριας το 1900, το 1930, το .....και πάει
λέγοντας. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να εξετάσουμε το αν οι φτωχοί
γίνονται φτωχότεροι ή αν οι φτωχοί γίνονται πλουσιότεροι με το πέρασμα του
χρόνου, στις επονομαζόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, ή πιο σωστά, στις σύγχρονες
σοσιαλδημοκρατίες του ανεπτυγμένου κόσμου.
Στο διάστημα που διανύουμε, θα υπάρξει σίγουρα μία υποχώρηση της υλικής
ευημερίας. Αυτό όμως δεν οφείλεται στην ελεύθερη οικονομία, αλλά στο ότι οι
κρατιστές, ανέβασαν με τεχνητό και ξέφρενο τρόπο την οικονομική ευημερία τα
προηγούμενα χρόνια. Στο όνομα του ανθρωπισμού, στο όνομα του σοσιαλισμού, στο
όνομα της δικαιοσύνης, στο όνομα δε ξέρω κι εγώ τι άλλου. Για τις αιτίες της
κρίσης βλέπε
Ο παραπάνω μύθος, θα έπρεπε τουλάχιστον να διατυπώνεται ως εξής. “Οι
φτωχοί, δεν γίνονται πλουσιότεροι, με την ίδια ταχύτητα που γίνονται οι
πλούσιοι πλουσιότεροι.” Αυτό παρόλο που δεν ισχύει, είναι κάτι τελείως
διαφορετικό. Άλλο το “οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι πιο γρήγορα απ’ ότι
γίνονται οι φτωχοί πλουσιότεροι”, και άλλο το “οι πλούσιοι γίνονται
πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι”. Τελείως διαφορετικά πράγματα.
Είναι άλλο δηλαδή να έχω εγώ εισόδημα 1.000 ευρώ, και ένας φτωχός 100, και
του χρόνου εγώ να έχω 1.500 και ο φτωχός 140 (εγώ δηλαδή έχω ανεβάσει το
εισόδημα μου κατά 50% και ο φτωχός κατά 40%, και άρα να έχω ένα ακόμη
μεγαλύτερο ποσοστό του συνολικού εισοδήματος), και άλλο εγώ να έχω του χρόνου
1.500, και ο φτωχός 90 (εγώ δηλαδή να έχω γίνει πλουσιότερος και ο φτωχός
φτωχότερος). Ούτε και αυτό όμως ισχύει, όπως θα ισχυριστώ παρακάτω.
Επίσης, όταν μιλάμε για αύξηση ή μείωση της ανισότητας, θα πρέπει να
λαμβάνεται υπόψη, ο συνολικός πλούτος των ανθρώπων. Στις περισσότερες μελέτες,
λαμβάνεται υπόψη μόνο το εισόδημα. Το εισόδημα, είναι ο πλούτος μίας μόνο
χρονιάς. Πολύ μικρό μέρος δηλαδή της οικονομικής ζωής ενός ανθρώπου. Αυτό
μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. Σκεφτείτε την κρίση που ζούμε σήμερα. Πόσα
δισεκατομμύρια χάθηκαν από το χρηματιστήριο με την κατρακύλα των μετοχών? Πόσα
δις χάθηκαν από τις αξίες των ακινήτων που κατέρρευσαν? Πόσα δις χάθηκαν από τα
κουρέματα των καταθέσεων και των ομολόγων? Και πόσα ακόμη θα χαθούν?
Αυτός ο πλούτος, ανήκε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του σε πλουσίους. Μη μου
πει κανένας φιλελέφτ$, ότι οι φτωχοί έχουν περισσότερα ακίνητα, μετοχές,
καταθέσεις κτλ από τους πλουσίους? Μην τρελαθούμε. Άρα σε περιόδους υφέσεων,
όταν μετράμε μόνο τη μείωση των εισοδημάτων, αφήνουμε απ’ έξω την καταστροφή
του κεφαλαίου που έχει συντελεστεί, και που την υφίστανται σε πολύ μεγαλύτερο
ποσοστό οι πιο εύπορες ομάδες.
Επίσης, αυτή η απλοική πρόταση, “οι φτωχοί φτωχότεροι”, δεν εξετάζει την
κινητικότητα των ανθρώπων μέσα στις εισοδηματικές κατηγορίες. Δημιουργεί την
εντύπωση δηλαδή, ότι οι φτωχοί είναι πάντα οι ίδιοι. Ενώ αυτό δεν ισχύει. Ένας
οικοδόμος πχ, ξεκινάει σαν νέος οικοδόμος, και αμείβεται πολύ λιγότερο από έναν
παλιό οικοδόμο. Στη διάρκεια του χρόνου, ο παλιός οικοδόμος πεθαίνει, ο νέος
οικοδόμος γίνεται παλιός οικοδόμος καλύτερα αμειβόμενος, και ένα παιδί γίνεται
νέος οικοδόμος, χαμηλότερα αμειβόμενος από τον παλιό οικοδόμο.
Και αυτός ο κύκλος συνεχίζεται. Και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων
στις ελεύθερες οικονομίες, ανεβαίνει εισοδηματικά, και την θέση της, στην βάση
της οικονομικής πυραμίδας, παίρνουν άλλες ομάδες. Αυτές οι νέες ομάδες, είναι
κυρίως νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες. Αυτά όμως δεν τα λένε. Αφήνουν την
πρόταση “οι φτωχοί φτωχότεροι” να κάνει τη δουλειά της.
Αν ψάξετε στο ίντερνετ, θα βρείτε χίλιες δυο στατιστικές μελέτες για την
εξέλιξη της ανισότητας (το ποιος δηλαδή από τον πλούσιο ή τον φτωχό γίνεται
πλουσιότερος πιο γρήγορα). Αυτές που προέρχονται από φιλελεύθερους,
υποστηρίζουν ότι ο φτωχός γίνεται πλουσιότερος με πιο γρήγορο ρυθμό από τον
πλούσιο. Μειώνεται δηλαδή η ανισότητα. Των αριστερών το αντίθετο. Ότι δηλαδή ο
φτωχός, γίνεται πιο πλούσιος, με πιο αργό ρυθμό από τον πλούσιο. Αυξάνεται
δηλαδή η ανισότητα. Δεν θα βγάλετε δηλαδή άκρη. Τα στατιστικά δεδομένα μπορείς
να τα βοηθήσεις να σου δώσουν το αποτέλεσμα που θέλεις.
Αν πχ η περίοδος 1980-1990 δε μου κάνει, μπορώ να πάρω την περίοδο
1977-1986. Αν τα στοιχεία της Ελλάδας δε μου κάνουν, μπορώ να πάρω τα στοιχεία
της Αθήνας, κ.ο.κ.
Μη βλέπετε
που στον Ελληνικό δημόσιο λόγο, κυριαρχεί το “ο φτωχός γίνεται φτωχότερος και ο
πλούσιος πλουσιότερος”, και μας παρουσιάζουν τις μελέτες αριστερών
οικονομολόγων. Ο δημόσιος λόγος, ελέγχεται από τα παιδιά των κομμουνιστών.
Γενικά όμως, μην περιμένετε να βγάλετε άκρη από στατιστικές μελέτες. Αυτό που
θα ψάξετε, αυτό θα βρείτε. Άρα να συνοψίσω τα βασικά που πρέπει να έχουμε στο
μυαλό μας οι φιλελέ ( αλλά και οι φιλελέφτ$ ).
Πρώτον Τη διαφορά ανάμεσα στο “γίνεται ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός
φτωχότερος”, και το “ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος, με πιο γρήγορο ρυθμό απ’
ότι γίνεται ο φτωχός πλουσιότερος”. Στη δεύτερη περίπτωση, η ανισότητα
αυξάνεται, αλλά γίνονται πλουσιότεροι και οι δύο.
Δεύτερο. Ποια είναι η εξέλιξη του πλούτου στο σπίτι μιας
καθαρίστριας. Η εξέλιξη αυτού του πλούτου
ανά δεκαετία. Αν αυξάνεται ή αν μειώνεται στο πέρασμα του χρόνου. Αν γίνεται
δηλαδή φτωχότερη ή πλουσιότερη με το πέρασμα του χρόνου. Καθώς και τη σύγκριση του πλούτου μιας καθαρίστριας στο
πέρασμα του χρόνου, στις ελεύθερες (λιγότερο σοσιαλιστικές) σε σχέση με τις
σοσιαλιστικές χώρες (Κούβα, Κίνα, Βιετνάμ, Βόρεια Κορέα, Λάος και σία). Που
γίνεται δηλαδή πιο πλούσια η καθαρίστρια με γρηγορότερο ρυθμό? Στις ελεύθερες ή
στις σοσιαλιστικές χώρες?
Τρίτο Όταν μιλάμε για αύξηση ή μείωση της ανισότητας, θα πρέπει να λαμβάνεται
υπόψη, ο συνολικός πλούτος των ανθρώπων. Όχι μόνο το εισόδημα τους δηλαδή, αλλά
και το κεφάλαιο τους.
Τέταρτο Την κινητικότητα των ανθρώπων ανάμεσα στις εισοδηματικές κατηγορίες. Ότι
δηλαδή οι φτωχοί, δεν παραμένουν οι ίδιοι. Οι φτωχοί γίνονται σιγά σιγά
πλουσιότεροι (στην πλειοψηφία τους), και τη θέση τους στη βάση της οικονομικής
πυραμίδας, παίρνουν άλλες ομάδες (κυρίως νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες).
Πέμπτο Η υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου που παρατηρείται σήμερα, δεν οφείλεται
στην ελεύθερη οικονομία, αλλά στην δημιουργία μίας ξέφρενης και μη διατηρήσιμης
ανόδου του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις των
περισσότερων ανεπτυγμένων κρατών(βλέπε παραπάνω λινκ για την κρίση).
Να πω και την άποψη μου όμως. Πιστεύω ότι στις περιόδους της ανάπτυξης, οι
φτωχοί γίνονται πλουσιότεροι, με πιο αργό ρυθμό, από αυτόν που γίνονται οι
πλούσιοι πλουσιότεροι. Στις περιόδους της μεγάλης ανάπτυξης, οι μεγάλοι
καπιταλιστές, αυτοί δηλαδή που μας κάνουν όλους πλουσιότερους, δε μπορεί παρά
να αυξάνουν τον πλούτο τους, με γρηγορότερο ρυθμό από όλους εμάς. Είναι αυτοί,
που ανακαλύπτουν επαναστατικούς τρόπους αύξησης της παραγωγικότητας και της
ευημερίας. Πάνω στους οποίους βασίζεται η ανάπτυξη (το αληθινό κομμάτι της
ανάπτυξης, και όχι στο κομμάτι που οφείλεται στην πιστωτική επέκταση και το
δανεισμό). Αυτό δε μπορεί παρά να τους προσφέρει τεράστια ποσά πλούτου. Και
τους αξίζει. Και αυτό που είναι πραγματικά όμορφο, πραγματικά υπέροχο, είναι
ότι δεν τους χρωστάμε τίποτα. Γιατί ότι κάνουν, το κάνουν για τους εαυτούς
τους. Όχι για εμάς. Ο υπέροχος
καπιταλισμός.
Μην βλέπετε, που στο διεστραμμένο μυαλό των κομμουνιστών, το κορυφαίο 1%
των καπιταλιστών, είναι ο εχθρός μας. Για τον κομμουνιστή, ο Μπιλ Γκέιτς, είναι
εχθρός. Μας πούλησε τα windows, και μας πήρε τα λεφτά μας. Πλούτισε εις βάρος
μας. Ο Ζούκερμπεργκ, ανακάλυψε το facebook, και πλούτισε στις πλάτες μας. Ο Φορντ,
έκανε το αυτοκίνητο προσιτό στις φτωχές οικογένειες της εποχής του, και τις
ξεβράκωσε.
Μιλάω βέβαια για τους πλουσίους των ελευθέρων χωρών. Τους καπιταλιστές. Όχι
για τους πλουσίους των σοσιαλιστικών χωρών. Την νομενκλατούρα. Δεν έχω κανένα
σεβασμό για τον πάμπλουτο Κινέζο. Αυτουνού ο πλούτος, είναι προιόν
εγκληματικότητας, και πρέπει να απαλλοτροιωθεί, και να επιστραφεί πίσω στο λαό
από τον οποίο εκλάπη.
Στο διεστραμμένο λοιπόν μυαλό των κομμουνιστών, ο εχθρός κρύβεται σε αυτό
το κορυφαίο 1% των καπιταλιστών. Αυτών των θεών, που κάνουν όλους εμάς πιο
πλούσιους. Mέσα στο φθόνο τους, δε έχουν καν τη δύναμη, να
νοιώσουν την παραμικρή ευγνωμοσύνη, γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Αντί να τους
φτιάχνουν αγάλματα, το πρόβλημα τους, είναι ότι κρατάνε τον μισό από τον πλούτο
που παράγουν. Γιατί λένε, να πληρώνουν μόνο το 50% του εισοδήματος τους? Γιατί
όχι 70%? Γιατί όχι 80? Στην τελική, γιατί όχι 100% από ένα σημείο και πάνω?
Επειδή με το ταλέντο τους και την εργατικότητα τους, μας έκαναν όλους πιο
πλούσιους και πιο ευτυχισμένους? Ε και?
Στην περίοδο των υφέσεων από την άλλη μεριά, οι φτωχοί πιστεύω γίνονται
φτωχότεροι, με πιο αργό ρυθμό από αυτόν που γίνονται οι πλούσιοι φτωχότεροι. Γιατί
στην περίοδο των υφέσεων, απαξιώνεται ένα μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου
κεφαλαίου. Που στην πλειοψηφία του ανήκει στις εύπορες ομάδες.
Αυτό δε λέει και η δική σας λογική? Ότι δηλαδή στις περιόδους της ανάπτυξης,
οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι γρηγορότερα από τους φτωχούς, και στις περιόδους
των υφέσεων, οι πλούσιοι γίνονται φτωχότεροι γρηγορότερα από τους φτωχούς (λόγω
της απαξίωσης του συσσωρευμένου κεφαλαίου)? Αυτό μου ακούγεται λογικό. Θα
πρέπει να αποφασίσετε τι σας φαίνεται λογικό, γιατί από τα στατιστικά στοιχεία,
θα βρείτε αυτό που θέλετε.
Και καλό θα ήταν για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα, να σκεφτούμε όλα τα
παραπάνω, στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Ελλάδα της κρίσης λοιπόν, η μετοχή της
Εθνικής τράπεζας, από 60 ευρώ περίπου, έφτασε στο1 ευρώ κάποια στιγμή. Ποιος
είχε πολλές μετοχές της Εθνικής? Οι φτωχοί ή οι πλούσιοι? Οι πλούσιοι. Οι τιμές
των ακινήτων, από διπλάσιες και τριπλάσιες των αντικειμενικών αξιών, έφτασαν
στο 1/3 και το1/4 των αντικειμενικών σήμερα. Ποιος είχε πολλά ακίνητα? Οι
φτωχοί ή οι πλούσιοι? Οι πλούσιοι.
Ας πάρουμε λοιπόν έναν πλούσιο και έναν φτωχό. Ο φτωχός έπαιρνε 1.200 ευρώ
το μήνα, επί 14 μήνες με τα δώρα. Άρα 16.800 σύνολο. Τώρα ας πούμε ότι παίρνει
700 ευρώ το μήνα επί 12 μήνες άρα 8.400. Μία μείωση δηλαδή του 50% στον πλούτο
του. Δεν είχε κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο, αφού θεωρώ ότι προέρχεται από
τα φτωχότερα στρώματα. Ένας εύπορος τώρα. Είχε πριν την κρίση 50.000 ευρώ το
χρόνο, και 1 εκ ευρώ σε ακίνητα και μετοχές στο χρηματιστήριο. Σε πραγματικές,
προ κρίσης αξίες. Να πούμε ότι το εισόδημα του μειώθηκε στις 30.000 ευρώ. Τα
ακίνητα και οι μετοχές του 1 εκ ευρώ, να τα βάλουμε σήμερα πόσο? 300.000? Και
νομίζω βάζω πολύ.
Άρα από 1.050.000 ευρώ που ήταν ο
πλούτος του σε κάποια χρονιά προ κρίσης, σήμερα είναι 330.000 ευρώ. Μειώθηκε
δηλαδή ο πλούτος του κατά 70% περίπου. Εξακολουθεί να είναι βέβαια πολύ
πλουσιότερος από τον άλλο. Αλλά φτώχυνε πολύ περισσότερο από τον φτωχό,
ποσοστιαία. Άσχετα αν σε απόλυτα νούμερα εξακολουθεί να είναι πολύ πιο
πλούσιος.
Αυτό που νομίζω βοηθάει τη σκέψη μας, είναι το παράδειγμα της μετοχής της
Εθνικής. Από 60 ευρώ σε περίπου 1 ευρώ. Ας πούμε 2. Τι μείωση είναι αυτή?
Είναι -97% περίπου (-58/60). Όλες οι
μετοχές τέτοιες περίπου μειώσεις είχαν. Ίσως όχι -97%, αλλά τεράστιες. Είναι δυνατόν να
μειωθεί ένας μισθός κατά -97%? Πόσο να πάει δηλαδή? 20 ευρώ? 30 ευρώ? Άρα τα
περιουσιακά στοιχεία, έχουν πολύ μεγαλύτερες διακυμάνσεις. Κατά συνέπεια στις
υφέσεις, οι πολύ πλούσιοι, χάνουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του πλούτου τους, από
τους πολύ φτωχούς. Γιατί οι πολύ φτωχοί, το μόνο που έχουν να χάσουν είναι ο
μισθός τους. Και ο μισθός δε μπορεί να μειωθεί κατά 95%.
Και μην πει κάποιος, “μα κάποιος έμεινε άνεργος και άρα έχασε το 100% του
μισθού του”. Μιλάμε για ομάδες πληθυσμού στατιστικά. Όχι για μεμονωμένες
περιπτώσεις. Σαν μέσο όρο δηλαδή. Πόσο έχασε το 5% των πλουσιότερων, και πόσο
το 5% των φτωχότερων. Όλο το 5% των
πλουσιότερων είδε τις μετοχές του στην Ελλάδα να μειώνονται κατά αυτά τα μεγάλα
ποσοστά.
Και αντίστοιχα πιστεύω ότι τον καιρό της φούσκας, οι πλούσιοι πλούτισαν με
πολύ γρηγορότερο ρυθμό από τους φτωχούς, αφού η άνοδος στις αξίες των μετοχών
και των ακινήτων, ευνόησε κυρίως αυτούς.
Το παράδειγμα, αν και είναι υπεραπλούστευση, είναι η πραγματικότητα. Στην
Ελλάδα της κρίσης, λόγω της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου και των ακινήτων, οι
πλούσιοι έχασαν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό της περιουσίας τους απ’ότι οι φτωχοί
που έχασαν μόνο ένα ποσοστό των μισθών τους (αφού μιλάμε για πολύ φτωχούς που δεν
είχαν καθόλου περιουσία).
Βάζω και ένα διάλογο που έγινε σε ένα γκρουπ στο facebook
Apostolis Stavridis Δηλαδή ...... Μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα και δεν υπάρχει
φτώχεια και πόνος .... Μάλιστα ... Προσωπικά τις αναλύσεις ούτε καν τις βλέπω ,
δυστυχώς η καθημερινότητα είναι ο κριτής και αυτή διαψεύδει συνεχώς νούμερα ,
στατιστικές και αναλύσεις ... Και μια παρατήρηση λένε
οι μελέτες ότι πρέπει να πάρουμε το εισόδημα το 1900 το 1940 κλπ κλπ να υποθεσώ
ότι οι μελετητές αυτοί δεν έχουν λάβει υπόψη τους μια σημαντική παράμετρο που
λέγεται πρόοδος (όχι ανάπτυξη που συμπερλιλαμβάνει και αρνητικά στοιχεία) .....
Iakovos Jazz Να διαβάζουμε πριν σχολιάσουμε κάτι. Άμα σχολιάζουμε
χωρίς να διαβάζουμε είναι πρόβλημα.
Λέω ότι είναι άλλο το μαρξιστικό παραμυθάκι “οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι”, που πουλάει από το 1867 με το Κεφάλαιο του Καρόλου, και άλλο το “οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι με πιο γρήγορο ρυθμό απ’ότι γίνονται οι φτωχοί πλουσιότεροι”.
Μπορεί δηλαδή εγώ να έχω 1.000 ευρώ εισόδημα, ο φτωχός 100, και του χρόνου εγώ 1500 και ο φτωχός 140. Γίναμε δηλαδή και οι δύο πιο πλούσιοι, αλλά εγώ με πιο γρήγορο ρυθμό. Και άρα, παρόλου που γίναμε και οι δύο πιο πλούσιοι, η ανισότητα αυξήθηκε. Για να ισχύει ο φτωχός φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος του Καρόλου, θα πρέπει τα δικά μου να γίνουν 1500 και του φτωχού 90. Σε απόλυτα νούμερα δηλαδή και όχι ποσοστιαία.
Στη σημερινή εποχή, στην κατάρρευση του Ελληνικού σοσιαλιστικού μοντέλου φυσικά και υπάρχει πόνος και φτώχεια. Αυτό που λέω,είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται φτωχότεροι (ή λιγότερο πλούσιοι), με γρηγορότερο ρυθμό, απ’ότι γίνονται οι φτωχοί λιγότερο πλούσιοι (ή περισσότερο φτωχοί). Και εξηγώ ότι αυτό οφείλεται στην καταστροφή του συσσωρευμένου κεφαλαίου.
Μπορεί εγώ πχ να είχα εισόδημα 100 χιλιάδες ευρώ και σεις 15 χιλ, και εγώ περιουσιακά στοιχεία αξίας 1 εκ ευρώ κι εσείς τίποτα. Και τώρα εγώ να έχω εισόδημα 30 χιλ το χρόνο και τα περιουσιακά μου στοιχεία να αξίζουν 200 χιλιάδες, ενώ εσείς να έχετε εισόδημα 10 χιλιάδες ευρώ. Εμένα δηλαδή μειώθηκε το εισόδημα μου κατά 70% και η περιουσία μου κατά 80%, ενώ εσάς μόνο το εισόδημα σας κατά 33%. Άρα εγώ έγινα λιγότερο πλούσιος (φτωχότερος) με πολύ γρηγορότερο ρυθμό, απ’ότι γίνατε εσείς φτωχότερος (λιγότερο πλούσιος). Δε σημαίνει αυτό ότι δεν είμαι σε καλύτερη θέση.
Απλά λέω, ότι συνήθως δε λαμβάνεται υπόψη το κεφάλαιο των ανθρώπων, αλλά μόνο το εισόδημα. Και το εισόδημα αφορά σε μία μόνο χρονιά, ενώ το κεφάλαιο στα εισοδήματα 30 ή 40 χρόνων. Και το κεφάλαιο όπως καταλαβαίνετε ανήκει στους πλουσιότερους σε μεγαλύτερο ποσοστό.
ΆΡΑ. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ. ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ “Ο ΦΤΩΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ” ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΑΚΙ. ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Δεν έχετε διαβάσει αυτό που έγραψα κύριε μου. Απλά διαφωνείτε με τον τίτλο, χωρίς να ξέρετε τι λέει το κείμενο
Λέω ότι είναι άλλο το μαρξιστικό παραμυθάκι “οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι”, που πουλάει από το 1867 με το Κεφάλαιο του Καρόλου, και άλλο το “οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι με πιο γρήγορο ρυθμό απ’ότι γίνονται οι φτωχοί πλουσιότεροι”.
Μπορεί δηλαδή εγώ να έχω 1.000 ευρώ εισόδημα, ο φτωχός 100, και του χρόνου εγώ 1500 και ο φτωχός 140. Γίναμε δηλαδή και οι δύο πιο πλούσιοι, αλλά εγώ με πιο γρήγορο ρυθμό. Και άρα, παρόλου που γίναμε και οι δύο πιο πλούσιοι, η ανισότητα αυξήθηκε. Για να ισχύει ο φτωχός φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος του Καρόλου, θα πρέπει τα δικά μου να γίνουν 1500 και του φτωχού 90. Σε απόλυτα νούμερα δηλαδή και όχι ποσοστιαία.
Στη σημερινή εποχή, στην κατάρρευση του Ελληνικού σοσιαλιστικού μοντέλου φυσικά και υπάρχει πόνος και φτώχεια. Αυτό που λέω,είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται φτωχότεροι (ή λιγότερο πλούσιοι), με γρηγορότερο ρυθμό, απ’ότι γίνονται οι φτωχοί λιγότερο πλούσιοι (ή περισσότερο φτωχοί). Και εξηγώ ότι αυτό οφείλεται στην καταστροφή του συσσωρευμένου κεφαλαίου.
Μπορεί εγώ πχ να είχα εισόδημα 100 χιλιάδες ευρώ και σεις 15 χιλ, και εγώ περιουσιακά στοιχεία αξίας 1 εκ ευρώ κι εσείς τίποτα. Και τώρα εγώ να έχω εισόδημα 30 χιλ το χρόνο και τα περιουσιακά μου στοιχεία να αξίζουν 200 χιλιάδες, ενώ εσείς να έχετε εισόδημα 10 χιλιάδες ευρώ. Εμένα δηλαδή μειώθηκε το εισόδημα μου κατά 70% και η περιουσία μου κατά 80%, ενώ εσάς μόνο το εισόδημα σας κατά 33%. Άρα εγώ έγινα λιγότερο πλούσιος (φτωχότερος) με πολύ γρηγορότερο ρυθμό, απ’ότι γίνατε εσείς φτωχότερος (λιγότερο πλούσιος). Δε σημαίνει αυτό ότι δεν είμαι σε καλύτερη θέση.
Απλά λέω, ότι συνήθως δε λαμβάνεται υπόψη το κεφάλαιο των ανθρώπων, αλλά μόνο το εισόδημα. Και το εισόδημα αφορά σε μία μόνο χρονιά, ενώ το κεφάλαιο στα εισοδήματα 30 ή 40 χρόνων. Και το κεφάλαιο όπως καταλαβαίνετε ανήκει στους πλουσιότερους σε μεγαλύτερο ποσοστό.
ΆΡΑ. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ. ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ “Ο ΦΤΩΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ” ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΑΚΙ. ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Δεν έχετε διαβάσει αυτό που έγραψα κύριε μου. Απλά διαφωνείτε με τον τίτλο, χωρίς να ξέρετε τι λέει το κείμενο
Apostolis Stavridis Μα δε
χρειάζεται να διαβάσω , σας είπα η καθημερινότητα διαψεύδει όλες τις αναλύσεις
. Δυστυχώς μένετε στη ταμπέλα και όχι στην ουσία .....
Iakovos Jazz Μάλιστα.
Άρα η κριτική είναι στον τίτλο? Στο "ο μύθος των φτωχών που γίνονται
φτωχότεροι και των πλουσίων που γίνονται πλουσιότεροι"?
Αυτά που εγώ λέω με πολλά λόγια, υπάρχουν στο παρακάτω λινκ με λίγα λόγια
Επίσης, παραθέτω κάποια links, με στοιχεία που δείχνουν ότι οι πλούσιοι
έγιναν φτωχότεροι, αλλά υπάρχουν και μελέτες που δείχνουν το αντίθετο.
No comments:
Post a Comment