Κεντρικές Τράπεζες Δημιουργία Χρήματος

Θέλω να χρησιμοποιήσω ένα βιντεάκι, που περιγράφει ακόμη μία κλασσική λαικιστική επίθεση. Αυτής της δημοσιογραφικής λαικάντζας, του Γιώργου Αυτιά. Αφορά στο τύπωμα χρήματος. Και είναι κάτι που χρησιμοποιείται φούλ από τις διάφορες λαικάντζες. Αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=EVeUUUuendA&feature=c4-overview-vl&list=PL7406CAF69860BDD5

 Αφορά σε μία επίθεση του Γιώργου Αυτιά στον Άδωνη Γεωργιάδη. Πρέπει να εξηγήσω κάποια πράγματα για τις κεντρικές τράπεζες, για να αντιληφθεί κάποιος που δεν γνωρίζει, την επίθεση του Γιώργου Αυτιά. Αυτού του λαικιστή δημοσιογράφου.

Σκεφτείτε την Αμερικανική οικονομία. Έστω ότι παράγει 100 ντομάτες κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει αποταμίευση ούτε ντοματών, ούτε χρήματος (για λόγους απλούστευσης), και άρα όλα τα δολάρια χτυπούν (κυνηγούν) αυτές τις ντομάτες, και αυτές οι ντομάτες καταναλώνονται όλες. Έστω ότι κυκλοφορούν 100 δολάρια στην Αμερικανική οικονομία. Αν υποθέσουμε ότι οι ντομάτες είναι όλες ακριβώς ίδιες και δεν αλλοιώνονται, τότε η τιμή της ντομάτας είναι 1 δολάριο (100 δολάρια και 100 ντομάτες = 1 δολάριο ανά ντομάτα). 

 

Αφού αν ήταν πχ 2 δολάρια η τιμή, τότε τα 100 δολάρια θα αγόραζαν 50 ντομάτες, θα έμεναν απούλητες (αφού λέμε ότι καταναλώνονται όλες) οι άλλες 50, και αυτό θα πίεζε την τιμή τους προς τα κάτω. Αυτό θα σταματούσε μόνο όταν η τιμή πήγαινε στο ένα δολάριο ανά ντομάτα. Επίσης αν η τιμή ήταν 0.50 δολάρια, θα υπήρχε ζήτηση για 200 ντομάτες ενώ υπάρχουν μόνο100 (αφού χρήματα δεν αποταμιεύονται), αυτό θα πίεζε την τιμή της προς τα πάνω, και αυτό θα σταματούσε μόνο όταν η τιμή έφτανε στο 1 δολάριο ανά ντομάτα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα έχουν όλοι τις ίδιες ντομάτες. Άλλος θα δουλεύει 5 ώρες και θα έχει 1, άλλος 15 ώρες και θα είχε 3 κτλ. Αλλά με 100 ντομάτες και 100 δολάρια η τιμή θα ήταν 1 δολάριο ανά ντομάτα.

Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το αν στην οικονομία κυκλοφορεί αρκετή ποσότητα χρήματος. Αρκεί να είναι η ποσότητα εύλογη. Για παράδειγμα, αν κυκλοφορούν όλα τα 100 δολάρια σε ένα μόνο χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων, δεν μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες των ανθρώπων (αν πχ υπάρχουν 30 άνθρωποι στην οικονομία και ένα μόνο 100δόλαρο). Αν πχ υπάρχουν στην οικονομία 30 άνθρωποι, και τα 100 δολάρια κυκλοφορούν σε 400 νομίσματα των 25 λεπτών, η ποσότητα του χρήματος φαίνεται να είναι εύλογη, για να καλύψει τις ανταλλακτικές ανάγκες των ανθρώπων.

Θα πει κάποιος, μα αν αυξηθεί η παραγωγή την επόμενη χρονιά σε 200 από100 ντομάτες, δε θα πρέπει να αυξηθεί η ποσότητα του χρήματος? Όχι. Απλά θα μειωθεί η ονομαστική τιμή της ντομάτας. Θα έχουμε τώρα 100 δολάρια να κυνηγούν 200 αντί 100 ντομάτες, και άρα η τιμή θα πέσει στα 0.5 δολάρια η ντομάτα. (100 δολάρια και 200  ντομάτες, 0.50 δολάρια η ντομάτα. Θα κατέβει δηλαδή απλά η δολαριακή τιμή της ντομάτας για να ευθυγραμμιστεί με την ποσότητα χρήματος στην οικονομία.). Η τιμή θα κατέβει γιατί 100 δολάρια θα αγοράζουν 100 ντομάτες, με 1 δολάριο ανά ντομάτα,. θα μείνουν έτσι απούλητες οι άλλες 100, αυτό θα πιέσει την τιμή τους προς τα κάτω, και αυτό θα σταματήσει μόνο όταν η τιμή φτάσει στα 0.5 δολάρια ανά ντομάτα.

Αν αντίστοιχα μειωθεί η παραγωγή την επόμενη χρονιά σε 50 ντομάτες από 100, θα έχουμε 100 δολάρια να κυνηγούν 50 ντομάτες, και η ονομαστική τιμή της ντομάτας θα διαμορφωθεί στα 2 δολάρια. (100 δολάρια με 50 ντομάτες) .

Θέλω να πω, ότι εφόσον η ποσότητα χρήματος είναι εύλογη, δε χρειάζεται τίποτα άλλο. Θα αναπροσαρμόζεται η ονομαστική τιμή, για να είναι σε αναλογία με την ποσότητα του χρήματος. Οι ντομάτες μετράνε. Όχι τα δολάρια. Τα δολάρια είναι για να βοηθάνε τον κόσμο να διαχειρίζεται τις ντομάτες του. Είναι ότι και το λάδι σε έναν κινητήρα.

Άρα ο πλούτος της Αμερικανικής οικονομίας είναι 100 ντομάτες, με ονομαστική αξία 100 δολάρια (έστω 100 ντομάτες τη στιγμή που μιλάμε). Βάζουμε τώρα στο παιχνίδι την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση λοιπόν, λέει ότι θα παρακρατά για τις ανάγκες της 30% της σοδειάς κάθε χρόνο. 30 ντομάτες για τη στιγμή που μιλάμε. Οι πολίτες το βρίσκουν λογικό. Δεν τους φαίνεται και λίγο, αλλά το δέχονται. Οι πολιτικοί όμως θέλουν κι άλλες ντομάτες. Κι άλλες. Κι άλλες. Γιατί όσο περισσότερο μαζεύουν και μοιράζουν, τόσο περισσότερο αυξάνουν τη δύναμη τους. Αν όμως πουν στον κόσμο θα σου βάλω φόρο 50% πχ, ο κόσμος μπορεί να μην το δεχτεί. Να ξεσηκωθεί. Εδώ λοιπόν έρχεται η κεντρική τράπεζα.

Η κυβέρνηση, εκδίδει ένα ομόλογο 20 δολαρίων, το δίνει στην κεντρική τράπεζα, και η κεντρική τράπεζα τυπώνει και της δίνει 20 δολάρια. (υποθέτουμε ότι δεν υπάρχουν εμπορικές τράπεζες για απλούστευση, και εξάλλου ο τραπεζικός τομέας χορεύει στο ρυθμό που σφυρίζει η κεντρική τράπεζα, αυτή είναι η σημαντική). Άρα τώρα υπάρχουν 120 δολάρια που κυνηγούν να αγοράσουν 100 κιλά ντομάτες, και άρα η τιμή θα διαμορφωθεί στα 1.20 δολάρια η ντομάτα (αυτό θα γίνει μέσω της αυξημένης ζήτησης για ντομάτες αφού 20 επιπλέον δολάρια θα κυνηγούν τις ντομάτες, οι οποίες θα έχουν παραμείνει 100 όμως και άρα θα αυξηθεί η τιμή τους).

Τώρα όμως η κυβέρνηση, εκτός από τις 30 ντομάτες που πήρε μέσω της φορολόγησης, έχει στα χέρια της και άλλες 16,67 ντομάτες, που αγόρασε με τα 20 δολάρια που τύπωσε (20/1,20= 16,67 ντομάτες). Πήρε δηλαδή συνολικά 46,67 ντομάτες, ενώ οι πολίτες νομίζουν ότι έδωσαν στην κυβέρνηση τους μόνο 30 ντομάτες. Τις 16,67 ντομάτες δεν τις αντιλήφθηκαν. Τις είδαν απλά σαν μία άνοδο της τιμής. Δεν κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση τους, τους φορολόγησε παραπάνω. Γιατί αυτό είναι το τύπωμα χρήματος. Μια μορφή φορολόγησης.

Θα σου πει κάποιος «μα μπορεί να ήθελε να φτιάξει νοσοκομείο η κυβέρνηση, μπορεί να ήθελε να δώσει στο φτωχό, στον τυφλό, στον κουτσό, στον γέρο, στον δύστυχο, στο παιδί, στο γατί, στο νινί,  κτλ κτλ κτλ». Αφού λοιπόν μετά από κανένα 30 λεπτο αυτός ο άνθρωπος που αγαπά το λαό σταματήσει να επικαλείται όποιον αναξιοπαθούντα υπάρχει σε αυτή τη ζωή, ρωτήστε τον «καλά και γιατί δεν πήρε αυτές τις 16 επιπλέον ντομάτες με φορολογία 46% αντί 30%? Ώστε να ξέρει και ο κόσμος τι πληρώνει? Γιατί δεν εξήγησε στον κόσμο ότι είναι για καλό σκοπό? Γιατί πρέπει να κοροιδεύει τον κόσμο μία κυβέρνηση για να ασκήσει κοινωνική πολιτική?”  Ο λαός ασκεί κοινωνική πολιτική, με τα λεφτά του. Πρέπει να ξέρει πόσο δίνει για άμυνα, πόσο για κοινωνική πολιτική κτλ.

Και όχι μόνο αυτό. Η αυθαίρετη αύξηση της ποσότητας χρήματος από τις κυβερνήσεις προκαλεί τεράστιες στρεβλώσεις και στο πραγματικό επιτόκιο της οικονομίας, που είναι τεράστιο κομμάτι αυτού που ο Άνταμ Σμιθ ονομάζει «αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς». Είναι μία ξυραφιά σε αυτό το αόρατο χέρι και στην ικανότητα του να κατανέμει τους οικονομικούς πόρους εκεί που επιθυμούν οι πολίτες. Αλλά μεγάλο κεφάλαιο και αυτό.

Η πραγματικότητα είναι ότι η κεντρική τράπεζα, έρχεται κουτί στους πολιτικούς. Γιατί οι πολιτικοί, πέρα από κοινωνική πολιτική, θέλουν να ευνοήσουν και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, τις δυνατές συντεχνείες, κτλ κτλ. Γι’αυτό και δε θα ακούσετε ποτέ κανέναν πολιτικό να μιλάει ενάντια στην κεντρική του τράπεζα. Ποτέ όμως. Τουλάχιστον όχι από αυτούς που κυβερνάνε. Θα ακούσετε πολλούς να μιλάνε εναντίων της, όσο δεν κυβερνάνε. Ειδικά τους λαικιστές πολιτικούς. Γι’αυτούς σας έχω μία σίγουρη παγίδα. Ρωτήστε τους κομμουνιστές πολιτικούς (Κουτσούμπα, Καζάκη κτλ) και τους κρατιστές δεξιούς ή ακροδεξιούς (Μιχαλολιάκο, Καμμένο), για τις κεντρικές τράπεζες. 

Θα σας πουν «666 the number of the beast ktl ktl ktl». Αφού λοιπόν τους αφήσετε να ξεσπαθώσουν καλά καλά κάνα μισάωρο, πείτε τους «αφού είναι τόσο κακές, να κάνουμε αυτό που λένε οι αυστριακοί και οι μονεταριστές οικονομολόγοι? Να βάλουμε περιορισμό στον τρόπο που λειτουργούν οι κεντρικές τράπεζες? Να αυξάνετε πχ η ποσότητα του χρήματος με ένα κανόνα, πχ ανάλογα με την αύξηση της παραγωγής (αν ανέβει δηλαδή η παραγωγή 3% να αυξάνεται και η ποσότητα του χρήματος 3%) ή κάποιον άλλο κανόνα που να αφαιρεί από τον πολιτικό και τον κεντρικό τραπεζίτη τη δυνατότητα να επηρεάζουν την ποσότητα χρήματος στην οικονομία?». 

Θα σας πει «προς Θεού όχι!!!! Να βγάλουμε τους κακούς, νεφελίμ, που τις διοικούν, να τις πάρουμε εμείς να τις δουλεύουμε για το λαό». Τι σημαίνει θα την δουλεύω για το λαό δε ξέρω, αφού οι ντομάτες είναι 100 λέμε. Μοίρασε τες στους φτωχούς αν θες. Δε χρειάζεσαι περισσότερο χρήμα για να το κάνεις αυτό. Φορολόγησε τους πλούσιους, τους νεοταξίτες, τους μασώνους, τα νεφελίμ και δώσε τα στο λαό. Οι ντομάτες 100 είναι λέμε.

Κάποιοι άλλοι θα σας πουν Κευνσιανές παπαριές. Ότι η οικονομία είναι ασταθής από τη φύση της, και ότι πρέπει να την σταθεροποιεί η κυβέρνηση. Θα σας φέρουν το παράδειγμα της Αμερικής και της κρίσης, που είναι μία κλασική αποτυχία της Κευνσιανής θεωρείας και του παρεμβατισμού. Η φούσκα των ακινήτων στην Αμερική είναι καθαρά κυβερνητικό λάθος. 

Οφείλετε στα τελείως εκτός αγοράς χαμηλά επιτόκια που είχε η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, με τις ευλογίες της κυβέρνησης τα τελευταία πολλά χρόνια πριν την κρίση, στα τεράστια κίνητρα που έδινε το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ για αγορά πρώτης κατοικίας, και στα τεράστια κεφάλαια που έστελνε η Κίνα (κρατώντας τεχνητά χαμηλά το γουάν και ενισχύοντας τις εξαγωγές της)στις ΗΠΑ. Αυτό δημιούργησε την φούσκα των ακινήτων. Χωρίς να είμαι ειδικός, είναι εξωφρενικά απλό να αντιληφθείς ότι η κρίση στην Αμερική οφείλεται σε ένα συνδυασμό αποτυχημένων Κευνσιανικών (Αμερική) και Μαρξιστικών (Κίνα) πολιτικών. Δεν έχει στο παραμικρό να κάνει με κρίση της ελεύθερης αγοράς. Τεράστιο κεφάλαιο και σε αυτό θα επανέλθω.

Η ουσία του όμως είναι ότι έχεις δύο οικονομίες, Αμερική και Κίνα, στις οποίες ο κρατικός παρεμβατισμός έχει βιάσει στην κυριολεξία την ελεύθερη αγορά (στην Κίνα ακόμη περισσότερο), αλληλεπιδρούν, δημιουργούν μία κρίση, και αυτή η κρίση λέμε ότι οφείλεται στο αόρατο χέρι του Άνταμ Σμιθ. Είναι δηλαδή για να τρελαθείς εντελώς. Τέλος πάντων. Στον Αυτιά τώρα.

 Ο οποίος από το 0.50 μέχρι το 2.30 λέει για τον κακό Σόιμπλε, ότι δεν τυπώνει χρήμα να δώσει στην Ελλάδα. Δεν μιλάει για ντομάτες. Μιλάει για ένα μηχάνημα που κόβει χρήμα. Και οδηγεί τον τηλεθεατή να σκεφτεί ότι είναι πολύ απλό για τον Σόιμπλε, και τον κάθε Σόιμπλε, να τυπώσει χρήμα και να μας δώσει. Ενώ στην πραγματικότητα, αν τυπώσει χρήμα και μας το δώσει, είναι σαν να μεταφέρει ντομάτες της υπόλοιπης Ευρώπης σε μας. Και θα έπρεπε να πει αυτή η λαικάτζα της δημοσιογραφίας «πρέπει οι Ευρωπαίοι να μεταφέρουν πόρους, ντομάτες δηλαδή, από την Ευρώπη που καταρρέει σε μας που καταρρέουμε πιο πολύ, για να μας βοηθήσουν». 

Να μας στείλουν τις ντομάτες τους δηλαδή. Όχι να πατήσουν ένα κουμπί και να πέσει χρήμα από τον ουρανό. Και πρέπει να μας βοηθήσουν. Πρώτος πρώτος συμφωνώ εγώ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε όμως. Και δε σημαίνει ότι οι λαικάτζες της δημοσιογραφίας πρέπει να οδηγούν τον κόσμο στο να συμπεραίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να πατηθεί ένα κουμπί και να βγει πλούτος. Ούτε ότι ένας πρωτοκλασάτος δημοσιογράφος πρέπει να επιτίθεται στον υπουργό, επειδή τάχαμου δεν ζητάει στον Σόιμπλε να πατήσει ένα κουμπί και να πέσει χρήμα στην Ελλάδα. Με το πάτημα του κουμπιού, το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι μεταφορά πλούτου από κάποιον σε κάποιον άλλο. Και αυτό μπορεί να γίνει πολύ καλύτερα με τη φορολογία για να ξέρει ο καθένας τι πληρώνει. 

Ένας άλλος λόγος βέβαια που οι κυβερνήσεις αγαπούν τις κεντρικές τράπεζες, είναι ότι τις χρησιμοποιούν για να επηρεάζουν τα επιτόκια. Γιατί το επιτόκιο είναι η τιμή του χρήματος. Σου δίνω εγώ σήμερα 1 δολάριο και μου δίνεις εσύ 1,20 σε ένα χρόνο. Το 20% είναι η τιμή του χρήματος. Το επιτόκιο. Όσο λιγότερο χρήμα υπάρχει για αποταμίευση (και άρα όσο περισσότερη κατανάλωση), τόσο ακριβότερο το χρήμα (υψηλότερο το επιτόκιο). Με το να ρίχνουν τόνους χρήματος στην αγορά, κρατάνε χαμηλά τα επιτόκια, και την οικονομία σε άνοδο. Γιατί μπορεί να θες μια ανοδική οικονομία επειδή μπαίνεις σε πόλεμο πχ. Ή επειδή γενικά στον ψηφοφόρο αρέσει η ανοδική οικονομία. Και λες ας βγάλει άκρη ο επόμενος πρωθυπουργός. Την ψεύτικη οικονομική άνοδο όμως θα την πληρώσεις με ύφεση κάποια στιγμή. Και αυτό είναι σίγουρο.

Βραχυπρόθεσμα, η αύξηση της ποσότητας χρήματος στην οικονομία μπορεί να αυξήσει την παραγωγή (τις ντομάτες δηλαδή), αλλά με ένα τρόπο που δεν είναι υγιής. Που βασίζεται στο ότι δίνονται λανθασμένα κίνητρα στους πολίτες. Πχ τα επιτόκια με την αύξηση του χρήματος βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο από το κανονικό, και αυτό κάνει περισσότερες επενδύσεις βιώσιμες. Πχ η δόση ενός στεγαστικού δανείου βγαίνει 500 αντί 700 ευρώ, αφού τα επιτόκια πιέζονται τεχνητά προς τα κάτω, και αυτό κάνει την απόκτηση πχ μίας κατοικίας φθηνότερη απ'όσο επιτρέπει η πραγματική οικονομία. Εγώ πχ που δε μπορούσα να αγοράσω σπίτι με μηνιαία δόση 700 ευρώ, μπορώ τώρα με δόση 500 ευρώ.

Έτσι και περισσότεροι θα κινηθούν προς την αγορά της κατοικίας και περισσότεροι προς την κατασκευή της. Αυτή όμως η επιπλέον ψεύτικη ανάπτυξη, βασίζεται σε γυάλινα πόδια. Και την ανάπτυξη που δε βασίζεται στα πραγματικά οικονομικά δεδομένα σου, αργά ή γρήγορα θα την πληρώσεις με διορθωτική ύφεση. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που την επιπλέον ενέργεια που σου δίνει η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ το βράδυ, θα την πληρώσεις την επόμενη μέρα με νωθρότητα και ζαλάδες. Όσο περισσότερο κρατήσει η ψεύτικη ανάπτυξη, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ύφεση που θα διορθώσει τις ανωμαλίες που δημιούργησε η τεχνητή αλλοίωση των τιμών (επιτοκίου στη συγκεκριμένη περίπτωση)

Αλλά αυτό που θέλω εγώ να πω, είναι ότι το τύπωμα του χρήματος, δεν δημιουργεί πλούτο. Και υπάρχει ο κίνδυνος στις υποανάπτυκτες οικονομίες να χρησιμοποιηθεί για να ευνοούνται συντεχνίες. Για παράδειγμα ο Ανδέας Παπανδρέου είχε υπό τον πλήρη έλεγχο του την κεντρική τράπεζα. Κατά κόρον το χρησιμοποιουσε για να ευνοεί τις συντεχνείες του.

Αλλά και στις πιο ώριμες οικονομίες, πχ Αμερικανική, προσπαθούν να απαλλάξουν τον κεντρικό τραπεζίτη από τον κρατικό έλεγχο, αλλά μάταια. Εκεί, ο Ομπάμα και το κονγκρέσο εκλέγουν τον κεντρικό τραπεζίτη, και μετά δεν μπορούν να τον παύσουν για την θητεία του (4-5 χρόνια δε θυμάμαι). Για να είναι ανεξάρτητος. Το θέμα όμως είναι ότι διαλέγουν πάντα κάποιον κευνσιανό και ποτέ κάποιον αυστριακό. Γιατί ξέρουν ότι ο αυστριακός, θα είναι πολύ πιο σφιχτος στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής, και άρα θα αναγκαστούν και αυτοί (οι πολιτικοί) να είναι πολύ πιο σοβαροί στην άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής (φορολογία, δημόσιες δαπάνες κτλ).

Γιατί με το τύπωμα χρήματος, μπορείς να διαγράφεις χρέη και λάθη. Όχι όμως για όλους. Υπέρ των ομάδων που έχουν την περισσότερη δύναμη (πχ συντεχνίες), και εις βάρος των ομάδων που δεν έχουν δύναμη (πχ υπάλληλοι ιδιωτικού τομέα). Τέλος πάντων είναι μεγάλο θέμα, αλλά το βασικό είναι ότι επιλέγουν πάντα κάποιον που πιστεύει στον μεγάλο κρατικό παρεμβατισμό (κεινσιανό). Διαφορετικά, όσο πιο σφιχτή είναι η νομισματική πολιτική σου, θα πρέπει να επεμβαίνεις στην οικονομία μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής σου (φόρους κτλ). Και αυτές οι πολιτικές είναι πολύ πιο άμεσα αντιληπτές από τους πολίτες. Η σφιχτή δηλαδή νομισματική πολιτική, αυξάνει την λογοδοσία της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες. Και αυτό δεν το θέλει κανένας πολιτικός και κανένα κράτος. 

Αυτά που λέω δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που λένε οι συνωμοσιολόγοι. Ότι δηλαδή οι κεντρικές τράπεζες ελέγχονται από τις σκοτεινές δυνάμεις κτλ. Λέω ότι οι κεντρικές τράπεζες είναι ένα πράγμα με την κυβέρνηση, και είναι ένα τεράστιο όπλο για την κυβέρνηση που κατά τη γνώμη μου περισσότερο κακό κάνει παρά καλό (βλέπε και 

http://www.scribd.com/doc/186519246/%CE%9F-%CE%9C%CE%A5%CE%98%CE%9F%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-FEDERAL-RESERVE-BANK-FED

Αυτά που λέω παραπάνω τα ξέρει ο Αυτιάς. Πολύ καλύτερα από μένα μάλιστα. Απλά είναι λαικάντζα ο άνθρωπος. Ένα τσόκαρο θα τον χαρακτήριζα της δημοσιογραφίας. Η συμπαρουσιάστρια του είναι σκέτο τσόκαρο. Όχι της δημοσιογραφίας.

Οι κεντρικές τράπεζες είναι τεράστιο θέμα, δεν το γνωρίζω καλά, και με τα παραπάνω θέλω να δείξω σε κάποιον άσχετο, την φορολογική πλευρά που έχει το τύπωμα χρήματος από την κυβέρνηση και την τράπεζα της. Αυτό είναι ένα μόνο από τα θέματα που έχουν να κάνουν με τις κεντρικές τράπεζες (το τύπωμα χρήματος δηλαδή σαν φορολογική επιβάρυνση).