Ο μύθος του Money as Debt (Το χρήμα ως χρέος)

Πάντα λέω ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα λόγω των ιδιαιτεροτήτων του, είναι βούτυρο στο ψωμί της κάθε αριστεράντζας, προοδευτικάντζας και δεξιάς λαικάντζας. Γι’αυτό και κυκλοφορούν χιλιάδες ιστορίες τραπεζικής τρέλας. Ψεύτικες ιστορίες δηλαδή, των οποίων η ψευτιά δυστυχώς δε μπορεί να γίνει αντιληπτή από κάποιον που δεν έχει ιδέα από τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

Όλες αποσκοπούν στο ίδιο πράγμα. Να δημιουργήσουν την εντύπωση σε απλούς ανθρώπους, ότι δεν είναι θύματα των πολιτικών τους επιλογών αλλά κάποιων σκοτεινών δυνάμεων. Παραθέτω μία τέτοια ιστορία, που είναι εξίσου ψεύτικη με όλες τις άλλες, αλλά ακούγεται αρκετά αληθοφανής νομίζω.

Το παραμύθι

Έστω λέει ότι σε μία οικονομία κυκλοφορούν 1.000 ευρώ μόνο. Και η ποσότητα δεν αλλάζει. Αν τα δανείσουν κάποιοι αυτά τα 1.000 ευρώ, με επιτόκιο 10%, πως θα καταφέρουν αυτοί που θα τα δανειστούν να αποπληρώσουν το χρέος τους? Αφού θα πρέπει να πληρώσουν 1.100 ευρώ, ενώ στην οικονομία κυκλοφορούν μόνο 1.000 ευρώ.

 Άρα σου λέει, θα είναι στο έλεος αυτών που ελέγχουν το χρήμα. Όσο και να δουλέψουν, δε θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν το χρέος τους, αν αυτοί που ελέγχουν το χρήμα δεν τους προμηθεύσουν με 100 επιπλέον ευρώ. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί? Μην είναι ο Αλή Μπαμπά? Μην είναι ο οβριός τραπεζίτης? Μην είναι τίποτα εξωγήινοι? Μπρρρρρρρ!!!!!! Ο φόβος και ο τρόμος!!!

Αποδόμηση του παραμυθιού

Παρόλο που το γιατί πρόκειται για παραμύθι, μπορεί να εξηγηθεί με μία παράγραφο, θέλω πρώτα να δώσω ένα παράδειγμα, γιατί διαφορετικά μπορεί να μην είναι τόσο ξεκάθαρο το πόσο παραμύθι είναι. Η απάντηση δηλαδή δεν είναι όλο αυτό το κατεβατό που ακολουθεί. Μια παραγραφούλα είναι η απάντηση. Αυτό που ακολουθεί είναι κάποιες επεξηγήσεις, πριν δοθεί η παραγραφούλα απάντηση.

 Ο λόγος που το αξιοθρήνητο αυτό παραμυθάκι ακούγεται αληθοφανές, είναι ότι αποκόπτει την πραγματική οκονομία (ντομάτες, χαλκό, υφάσματα κτλ) από την νομισματική-χάρτινη οικονομία (χρήμα-επιταγές-τιμολόγια κτλ). Ίσως δεν είναι άμεσα αντιληπτό, αλλά αυτό που λέει έμμεσα το παραμυθάκι, είναι ότι κάποιος δανείζεται χρήμα για χάρη του χρήματος. Ενώ αυτό δεν ισχύει βέβαια, και θα φανεί παρακάτω τι εννοώ. Όταν βάλουμε δίπλα στην νομισματική οικονομία, την πραγματική οικονομία, το παραμυθάκι καταρρέει.

Έστω λοιπόν ότι κυκλοφορούν 1.000 ευρώ στην οικονομία. Κάποιος δανείζει αυτά τα 1.000 ευρώ, και κάποιος τα δανείζεται. Ο τόκος είναι 10%. Πως θα καταφέρει ο δανειζόμενος να επιστρέψει τα χρήματα που πήρε αφού κυκλοφορούν μόνο 1.000 ευρώ και ο δανειστής πρέπει να επιστρέψει 1.100? Αυτό είναι το παραμύθι.

Πριν αποδομηθεί το παραμυθάκι θα πρέπει να εξηγηθεί ότι κάθε κατάθεση σημαίνει πλεόνασμα, και κάθε δάνειο σημαίνει έλλειμμα. Αν δηλαδή κάποιος από σας, καταναλώσει μία επιπλέον ντομάτα από όσες παρήγαγε, τότε κάποιος άλλος από σας κατανάλωσε μία ντομάτα λιγότερο από όσες παρήγαγε. Διαφορετικά δε θα είχε περισσέψει η επιπλέον ντομάτα, ώστε να μπορεί κάποιος να καταναλώσει περισσότερο από την παραγωγή του.

Και αυτός που κατανάλωσε την επιπλέον της παραγωγής του ντομάτα (ελλειμματικός), χρεώθηκε σε αυτόν που κατανάλωσε μία ντομάτα λιγότερο από την παραγωγή του (πλεονασματικός). Απλά στον πραγματικό κόσμο υπάρχει χρήμα, και άρα αυτός που παρήγαγε (και άρα αποταμίευσε) την επιπλέον ντομάτα, θα την πουλήσει και θα εισπράξει χρήμα, το οποίο θα καταθέσει στην τράπεζα. Και αυτός που κατανάλωσε (και άρα ξόδεψε) μία παραπάνω ντομάτα από την παραγωγή του, θα δανειστεί από την τράπεζα χρήματα, για να την πληρώσει. Το παραδειγματάκι τώρα.

Για απλοποίηση θα θεωρήσω ότι στην οικονομία υπάρχουν μόνον 2 οικονομικοί παίκτες, ο Α και ο Β. Επίσης το μόνο πράγμα που παράγει αυτή η οικονομία είναι ντομάτες. Στην οικονομία κυκλοφορούν 1.000 ευρώ, και η ποσότητα αυτή δε μεταβάλλεται. Επίσης για να είναι εύκολα τα νούμερα θεωρώ ότι η τιμή της ντομάτας είναι 1 ευρώ ανά τεμάχιο. Θεωρώ ότι στην αρχή της ιστορίας, όλη την ποσότητα χρήματος την έχει ο παίκτης Α. Λόγω της εργατικότητας του και της καπατσοσύνης τους στις προηγούμενες περιόδους κατάφερε να μαζέψει όλα τα χρήματα.

Στις 31.12.2012, εκτός από το να συσσωρεύσει όλο το χάρτινο χρήμα, ο οικονομικός παίκτης Α, έχει καταφέρει λόγω της καπατσοσύνης του και της εργατικότητας του, να έχει 1.000 επιπλέον ντομάτες απ’όσες χρειάζεται. Χρειαζόταν πχ Χ ντομάτες, και έχει Χ+1000. Ο οικονομικός παίκτης Β, στις 31.12.2002 που δεν τα κατάφερε τόσο καλά στην παραγωγή του, έχει 1.000 ντομάτες λιγότερες απ’όσες χρειαζόταν και καθόλου χάρτινο χρήμα.

Άρα ο Α και ο Β, συμφωνούν να δανείσει ο Α στον Β τις 1.000 ντομάτες που του περισσεύουν με επιτόκιο 10%. Το δάνειο είναι πληρωτέο στις 31.12.2013.

Σε μία ανταλλακτική (χωρίς χρήμα) οικονομία τα πράγματα θα ήταν απλά. Ο Α θα παρέδιδε στις 31.12.2012 στον Β 1.000 ντομάτες, και ο Β στις 31.12.2013 θα παρέδιδε στον Α 1.100 ντομάτες (το κεφάλαιο 1.000 ντομάτες και τον τόκο 100 ντομάτες).

Σε μία νομισματική  οικονομία όμως (όπου κυκλοφορεί χρήμα δηλαδή και τα αγαθά δεν ανταλλάζονται με αγαθά αλλά με χρήμα), αυτή η πράξη θα γίνει σε δύο στάδια.

Το πρώτο στάδιο θα γίνει στη νομισματική οικονομία. Ο Α θα καταθέσει σε ένα κουτί που γράφει πάνω τη λέξη «τράπεζα» τα 1.000 του ευρώ για ένα χρόνο με 10% επιτόκιο, και ο Β θα τα πάρει από αυτό το κουτί με επιτόκο 10% για ένα χρόνο. Δε γράφω «τράπεζα» αλλά «κουτί που γράφει τη λέξη τράπεζα», αφού θεωρώ ότι δεν υπάρχει τρίτος παίκτης στην οικονομία. Δεν αλλάζει κάτι αν βάλουμε και τρίτο, και τέταρτο παίκτη κτλ, απλά γίνεται πολύ πιο δύσκολο να εξηγήσω αυτό που θέλω. Επί της ουσίας δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Ότι συμπέρασμα βγει από την οικονομία των δύο ατόμων ισχύει και για την οικονομία των 10 εκατομμυρίων ατόμων. Απλά στην οικονομία των 10 εκ ατόμων, τα χρήματα θα τα χρωστούσαν περισσότεροι σε περισσότερους. Αλλά όταν μιλάμε για 10 εκατομμύρια άτομα δε μπορούμε να στήσουμε παράδειγμα..

Ο Α λοιπόν θα βάλει τα 1.000 ευρώ στο κουτί-τράπεζα. Όταν ο Β πάρει τα 1.000 ευρώ από το κουτί τράπεζα, θα δώσει στον Α ένα χαρτί-επιταγή με την υπογραφή του για 1.100 ευρώ. Ότι δηλαδή χρωστάει 1.100 ευρώ στις 31.12.2013. Και θα πάρει τα χρήματα. Αυτό θα γίνει στη νομισματική οικονομία. Άρα στην νομισματική οικονομία ο παίκτης Α έδωσε 1.000 χάρτινα ευρώ, και πήρε μία επιταγή του Β για 1.100 ευρώ σε ένα χρόνο. Αντάλλαξαν δηλαδή μεταξύ τους χαρτούρα.

Το δεύτερο στάδιο θα γίνει στην πραγματική οικονομία. Ο παίκτης Β με τα χρήματα που απέκτησε από τον Α (τα 1.000 ευρώ), θα πάει στο μαγαζί του Α και θα αγοράσει τις 1.000 επιπλέον ντομάτες που ήθελε. Έτσι οι επιπλέον 1000 ντομάτες θα περάσουν από τα χέρια του Α στα χέρια του Β, και τα 1.000 ευρώ θα ξαναγυρίσουν στα χέρια του Α.

Άρα. Ο Α έχει μία απαίτηση σε ένα χρόνο (επιταγή του Β) για 1.100 ευρώ, και ο Β έχει μία υποχρέωση σε ένα χρόνο για 1.100 ευρώ. Αυτά όμως συμβαίνουν στην νομισματική οικονομία. Αυτό που ενδιαφέρει τον Α στην πραγματικότητα, είναι να πάρει σε ένα χρόνο 1.100 ντομάτες (αν η τιμή της ντομάτας είναι 1 ευρώ). Δεν τον ενδιαφέρει να πάρει τα χαρτάκια (χαρτονομίσματα).

Και ο μόνος τρόπος να καταφέρει ο Β να τιμήσει το χρέος του, είναι με το να παράγει σε ένα χρόνο, 1.100 ντομάτες επιπλέον από αυτές που χρειάζεται. Μόνο έτσι θα τιμήσει το χρέος του.

Άρα. Στις 31.12.2013 (ένα χρόνο μετά δηλαδή) ο Β θα πρέπει να έχει καταφέρει να έχει στη διάθεση του 1.100 ντομάτες επιπλέον από αυτές που χρειάζεται. Αυτές τις ντομάτες θα τις πουλήσει στον Α για 1.100 ευρώ. Ο Β θα του δώσει ένα τιμολόγιο πώλησης αξίας 1.100 ευρώ, και ο Α θα του δώσει μία επιταγή 1.100 ευρώ για την αξία των προιόντων. Ή μπορεί να του δώσει τα 1.000 ευρώ που έχει και μία επιταγή για 100 ευρώ, ή 600 ευρώ μετρητά και μία επιταγή για 500 ευρώ ή οποιονδήποτε συνδυασμό διαλέξει. Εγώ θα θεωρήσω ότι ο Α επιλέγει να του δώσει μία επιγαγή 1.100 ευρώ.

 Όταν ο Α εμφανίσει την επιταγή που του είχε δώσει ο Β ένα χρόνο πριν, και ζητήσει ουσιαστικά να πληρωθεί το δάνειο που είχε χορηγήσει προς τον Β ένα χρόνο πριν, και να λάβει τα 1.100 ευρώ του, ο Β θα του δώσει πίσω την επιταγή του Α που έλαβε κατά την πώληση των 1.100 ντοματών και θα πατσίσουν. Το χρέος και ο τόκος θα έχουν σβηστεί. Το χρέος και ο τόκος θα έχουν σβηστεί με μία ίσης αξίας πώληση. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σβήσεις χρέη. Γιατί ένα έλλειμμα σε μία χρονιά, μόνο με ένα τουλάχιστον ίσο πλεόνασμα την επόμενη χρονιά σβήνει. Αν μάλιστα ο Β είχε καταφέρει να έχει πλεόνασμα επιπλέον των 1.100 ντοματών, και ο Α το ήθελε και αυτό, ο Β θα κατάφερνε εκτός από το να εξοφλήσει το χρέος του, να πάρει και κάποια χαρτονομίσματα από τον Α(ενώ τώρα τα έφερε ίσα βάρκα ίσα πανιά και τα 1.000 ευρώ μείνανε όλα στον Α).

Ελπίζω να είναι σαφές. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι τα χρέη σβήνονται στην πραγματική οικονομία (με ντομάτες) και όχι στην νομισματική (με λεφτά). Απλά δεν το συνειδητοποιούμε γιατί δεν είμαστε μόνο δύο παίκτες αλλά δισεκατομμύρια. Θα σου πει κάποιος, «μα κι αν στις 31.12.2013 ο Α δεν θέλει τις ντομάτες του Β?». Μα στην πραγματικότητα, ο Β δε θα έχει απέναντι του μόνο τον Α, αλλά εκατομμύρια άλλους παίκτες. Αρκεί να καταφέρει πχ να βρει τον Γ, και να τον κάνει ελλειμματικό απέναντι του (να γίνει αυτός πλεονασματικός απέναντι στον Γ), κατά το ποσό που χρωστάει στον Α.

Θα μου πεις, «μα μπορεί να μην καταφέρει ο Β να βρει κάποιον και να τον κάνει ελλειματικό απέναντι του». Πράγματι. Υπάρχει ο επιχειρηματικός κίνδυνος. Σε αυτήν την περίπτωση θα αποτύχει επιχειρηματικά, και δεν θα μπορέσει να τιμήσει το χρέος του. Θα χρεοκοπήσει ο Β, και ο Α θα χάσει τον πλούτο που του δάνεισε. Δεν θα του επιστραφούν τα χρήματα του, αφού ο Β δεν κατάφερε να τιμήσει το χρέος του. Όταν όμως έχεις πλεόνασμα και το δανείζεις, υπάρχει πάντα η περίπτωση να το χάσεις.

Ούτε σε αυτήν την περίπτωση δηλαδή θα χρειαστεί να βρει ο Β επιπλέον χαρτονομίσματα. Απλά δεν θα επιστρέψει στον Α τις ντομάτες του. Ούτε λεφτά θα του επιστρέψει. Έτσι κι αλλιώς βέβαια δε θα του επέστρεφε λεφτά. Με ένα τιμολόγιο πώλησης αξίας 1.100 ευρώ θα εξοφλούσε ο Β τον Α. Δεν τα κατάφερε όμως και ο Α έχασε το πλεόνασμα που δάνεισε στον Β την προηγούμενη χρονιά (τις 1.000 ντομάτες), και ο Β καταστράφηκε σαν επιχειρηματίας, αφού δεν κατάφερε να αποπληρώσει τα χρέη (και είναι πια σχεδόν απίθανο ο Α να του ξαναδανείσει τον πλεόνασμα του αφού αποδείχτηκε αναξιόπιστος). Συμβαίνουν όμως αυτά.

Αν και δεν κάνει διαφορά, να προσθέσω ότι στην πραγματική οικονομία, η τιμή της ντομάτας δεν παραμένει σταθερή. Άλλη είναι η τιμή στις 31.12.2012 και άλλη στις 31.12.2013. Αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι . Απλά θα δημιουργήσει μία επιπλέον ζημία ή ένα επιπλέον κέρδος για τους παίκτες ανάλογα με το πως κινήθηκε η τιμή. Αν πχ μετά από ένα χρόνο που ο Β θα πάει να πουλήσει τις ντομάτες στον Α για να τον εξοφλήσει, η τιμή της ντομάτας έχει πέσει στα 50 λεπτά, θα χρειαστεί να του πουλήσει τις διπλάσιες ντομάτες (2.200), ώστε να φτάσει το ποσό στα 1.100 ευρώ και να κλείσει το χρέος του.

Ενώ αν η τιμή έχει ανέβει στα 2 ευρώ, θα χρειαστεί να του πουλήσει μόνο 600 ντομάτες για να κλείσει το χρέος του. Αυτό δεν αλλάζει κάτι. Είναι απόρροια του γεγονότος ότι στις νομισματικές οικονομίες τα χρέη διακανονίζονται νομισματικά και όχι σε πραγματικές ποσότητες (συνήθως). Δε λέμε δηλαδή σου χρωστάω 10 ντομάτες αλλά 10 ευρώ. Και άρα όταν έρθει η στιγμή να διακανονιστούν τα 10 ευρώ, η ποσότητα των ντοματών που αντιστοιχούν σε αυτά θα έχει αλλάξει. Τέλος πάντων. Λεπτομέρειες.

Τα παραπάνω τα είπα για να είναι πιο ξεκάθαρο τι εννοώ. Το συμμαζεύω λοιπόν τώρα και λέω σκέτη την απάντηση. Η απάντηση λοιπόν είναι ότι δεν διαγράφεις το κεφάλαιο και τον τόκο που χρωστάς έχοντας ένα μηχανάκι που τυπώνει χρήμα. Αυτό το κάνει μόνο η κυβέρνηση και μας κλέβει όλους. Βλέπε λινκ

https://www.facebook.com/notes/iakovos-jazz/%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%82/10201833373742910

Εσύ ο κοινός θνητός μόνο ένα τρόπο έχεις να διαγράψεις (τιμήσεις) το χρέος και τον τόκο που χρωστάς (τις υποχρεώσεις σου). Παράγοντας στην πραγματική οικονομία ένα πλεόνασμα ίσης νομισματικής αξίας με το χρέος συν τον τόκο που οφείλεις, και κόβοντας ένα ισόποσο τιμολόγιο σε κάποιον άλλο παίκτη (είτε σ’αυτόν που χρωστάς είτε σε ένα τρίτο, δεν έχει σημασία). Στην πραγματική οικονομία και όχι στην νομισματική οικονομία πληρώνονται τα χρέη. Στην νομισματική οικονομία γίνεται ο τυπικός διακανονισμός τους. Στην πραγματική οικονομία αλλάζουν χέρια τα προιόντα, και στην νομισματική οικονομία που έρχεται να τακτοποιήσει αυτά που συμβαίνουν στην πραγματική οικονομία αλλάζει χέρια η χαρτούρα. Η χαρτούρα είναι δευτερεύουσα. Οι ντομάτες μετράνε.

Σκεφτείτε το από τον ευατό σας. Έχω εγώ 1.000 ευρώ και 1.000 ντομάτες. Και σας δανείζω τα 1.000 ευρώ με 10% τόκο. Εσείς μου ξαναδίνετε τα 1.000 ευρώ και παίρνετε τις 1.000 ντομάτες που μου περισσεύουν. Και μου έχετε δώσει μία επιταγή για 1.100 ευρώ σε ένα χρόνο από σήμερα. Τι θα κάνετε τώρα? Θα ψάχνετε να βρείτε κρυμμένα κάτω από τις πέτρες χαρτονομίσματα? Όχι βέβαια. Θα αρχίσετε να προσπαθείτε να βρείτε κάποιο τρόπο να με πατσίσετε. Θα πρέπει να μου δώσετε υπηρεσίες και προιόντα, αξίας 1.100 ευρώ. Αν καταφέρετε να μου παρουσιάσετε προιόντα και υπηρεσίες που να θέλω να αποκτήσω για 1.100 ευρώ, θα μου αποσπάσετε μία επιταγή 1.100 ευρώ, και με αυτήν θα τιμήσετε το χρέος σας. Αν δεν καταφέρετε να μου προσφέρετε κάτι που να θέλω, δεν θα αποπληρώσετε το χρέος σας και θα χρεοκοπήσετε, και εγώ θα χάσω τα προιόντα που αντιστοιχούσαν στα χρήματα που σας δάνεισα.

ΑΡΑ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΣΥΝ ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΚΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΗΜΑ. ΤΟ ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΥΠΩΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΟΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΘΝΗΤΟΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ-ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ-ΠΩΛΗΣΗ ΑΓΑΘΩΝ Ή ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΣΒΗΝΟΥΜΕ.

Θα μου πει τώρα κάποιος, μα οι αριστεράντζες, οι προοδευτικάντζες και οι δεξιές λαικάντζες, φτιάχνουν συνέχεια παραμυθάκια με το τραπεζικό σύστημα. Να τα αποδομούμε όλα? Ε δε γίνεται να τα αποδομούμε όλα. Δυστυχώς οι λαικάντες, θα είναι πάντα μπροστά από μας με τα ψέματα τους και το λαικισμό τους. Και μεις θα είμαστε  πίσω τους καταιδρωμένοι, και θα τους κυνηγάμε με την λογική μας και τον ορθολογισμό μας. Και ευχαριστημένοι να είμαστε. Γιατί αν αλλάξει το έργο και γυρίσουν αυτοί και μας κυνηγήσουν, δε θα μας κυνηγήσουν με τον ορθολογισμό και τη λογική τους. Δεν διαθέτουν. Θα μας κυνηγήσουν με τα ρόπαλα τους. Που διαθέτουν. Άρα ας απολαύσουμε τον άχαρο και ασφαλή ρόλο μας, γιατί δεν είναι απαραίτητο ότι θα διαρκέσει για πάντα. Διανύουμε μία ιστορική περίοδο, και σε τέτοιες περιόδους δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς πάντα να κριτικάρεις τις αριστεράντζες, τις προοδευτικάντζες και τις δεξιές λαικάντζες.

Αυτό ήταν το παραμυθάκι. Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα…….